มาตรฐานงานออกแบบอาคาร

        กฎกระทรวงฉบับที่ 49 (พ.ศ. 2540)   ออกตามความในพระราชบัญญัติควบคุมอาคาร  พ.ศ. 2522 ว่าด้วยการก่อสร้างอาคารในพื้นที่ที่อาจได้รับแรงสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหว ให้ข้อกําหนดเกี่ยวกับหลักการกว้างๆ และการคํานวณแรงจากแผ่นดินไหวแต่ไม่มีรายละเอียดบางอย่างที่จําเป็น เช่น ลักษณะของอาคารที่จัดว่ามีรูปทรงไม่สม่ำเสมอ การให้รายละเอียดการเสริมเหล็กเพื่อให้อาคารมีความเหนียวเป็นต้น ดังที่ทราบกันดี การออกแบบอาคารให้มีความต้านทานผลจากแผ่นดินไหวจะพิจารณาเฉพาะแรงอย่างเดียวไม่ได้   หากอาคารไม่ได้รับการออกแบบรายละเอียดให้มีความเหนียวที่เหมาะสม จะไม่สามารถมีพฤติกรรมที่ดีได้เมื่อถูกสั่นไหวกลับไปกลับมาจากแผ่นดินไหว

       มาตรฐานประกอบการออกแบบอาคารเพื่อต้านทานการสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหวนี้    จัดทําขึ้นเพื่อกําหนดข้อพึงปฏิบัติ สําหรับอาคารคอนกรีตเสริมเหล็ก   ภายใต้ผลของแผ่นดินไหวที่กําหนดในกฎกระทรวงฉบับที่ 49  (พ.ศ. 2540)   โดยอิงข้อกําหนดใน Uniform Building Code 1997 (UBC 1997) เป็นหลักโดยทั่วไปข้อกําหนดที่ให้เป็นข้อกําหนดขั้นต่ำในกรณี ที่มาตรฐานระบุว่า ควรกระทําสิ่งใด   หมายความว่าสิ่งที่กล่าวนั้นเป็นข้อแนะนําจากคณะผู้ทํางานจัดทํามาตรฐานประกอบการออกแบบอาคารเพื่อต้านทานแรงแผ่นดินไหว ซึ่งจะเป็นการปฏิบัติที่ให้ระดับพฤติกรรมอาคารที่ดีกว่าที่กําหนดใน UBC 1997 จึงเป็นวิจารณญาณของวิศวกรที่จะเลือกปฏิบัติได้ตามความเหมาะสม

• โดยศูนย์วิจัยและพัฒนาอาคาร สำนักควบคุมและตรวจสอบอาคาร กรมโยธาธิการและผังเมือง

            • ปัจจุบันกรมโยธาธิการและผังเมือง ได้ดำเนินการจัดทำมาตรฐานการออกแบบอาคารที่ได้ประกาศใช้แล้ว ดังรายละเอียดต่อไปนี้
                       • มาตรฐานออกแบบโครงสร้างอาคารอพยพ
                       • มาตรฐานการคำนวณแรงลมและการตอบสนองของอาคาร (มยผ.1311-50)
                       • ข้อแนะนำรูปแบบและการก่อสร้างอาคารทั่วไปในเขตเสี่ยงภัยสึนามิระดับปานกลาง 
                       • มาตรฐานการออกแบบอาคารเพื่อต้านทานการสั่นสะเทือนของแผ่นดินไหว